Երկունք – ”Ես Չարենցն եմ, ամենամեծ պոետը…”

Կարծեմ Դովլաթյանի ”Երկունքը”, ողջ հայ կինոյի պատմության մեջ միակն է, որտեղ էկռանիզացվել են 20-ականների հայ մտավորականության երևելի պերսոնաժները: Միասնիկյան, Կուրղինյան, Սարյան և իհարկե Չարենց: Հենց էս կերպարներն են, որ ”աղ ու բիբար են” տալիս ֆիլմին…Դե Խորեն Աբրահամյանի մասին խոսելն ավելորդ է, իսկ Ազատ Գասպարյանը կարծում եմ հենց ”Երկունքում” է կերտել իր լավագույն դերը: (Չար լեզուները անգամ ասում են, որ Ազատ Գասպարյանը ”Երկունքից” հետո մնացել է ”դերի տակ” 🙂 ): Քաղաքական տեսակետից՝ շատ կուզեի էսօրվա մեր ջոջերը նայեին անպայման ֆիլմը, կիմանային թե ով է Միասնիկյանը ”արձան” լինելուց բացի”: Բալքիմ մի նոր միտք ծագեր:
Ինչևէ…Ստորև ֆիլմի ”Չարենցյան հատվածներն են” և ”Մարտիրոս Սարյանի վերադարձը Հայաստան”:

*          *          *

Չարենցյան հատվածներ և Սարյանի վերադարձը

*           *           *
Կուլիսների ետևում – պատմում են հերոսները

*           *           *
Ֆիլմը ամբողջությամբ

* 1976 – Հայֆիլմ Ռեժ.՝ Ֆ.Դովլաթյան
Սց. Հեղ.՝ Ա.Զուրաբով; Օպեր.՝ Ա.Յավուրյան; Կոմպ.՝ Մ.Վարդազարյան; Դերերում՝ Ա.Միասնիկյան – Խ.Աբրահամյան; Ե.Չարենց – Ա.Գասպարյան; Շ.Կուրղինյան – Է.Պետրոսյան; Մ.Սարյան – Գ.Ներսիսյան և այլոք…